Powieść „Ludzie bezdomni” ukazała się jako piąta książka Stefana Żeromskiego i stanowiła duże wydarzenie nie tylko artystyczne, ale przede wszystkim społeczno-polityczne. Książka porusza ważne kwestie światopoglądowe, w tym pomóc ludziom biednym i pokrzywdzonym.
Wielka popularność
Książka Ludzie bezdomni (sprawdź) ukazała się w 1990 roku i okazała się dużym sukcesem wydawniczym. Już po trzech miesiącach od wydania zrodziła się konieczność podpisania z autorem dzieła umowy na druk drugiego wydania książki. Sukces wydawniczy wynikał w głównej mierze ze staranności, z jaką powieść została napisana. Autor wiele miesięcy przygotowywał się do napisania „Ludzi bezdomnych”, gromadząc materiały i informacje na tematy poruszane na łamach powieści.
Rozterki głównego bohatera
Książka Ludzie bezdomni to przejmująca opowieść o losach młodego lekarza, Tomasza Judyma, którego życie oparte jest o ideę pomocy ubogim i pokrzywdzonym. Autor wykreował postać romantycznego bohatera, dokonującego dramatycznych wyborów na rzecz swych wzniosłych idei – odrzuca miłość pięknej Joanny Podborskiej w obawie o niemożność dalszej pomocy potrzebującym.
Nowy typ powieści
Piąte dzieło Stefana Żeromskiego, „Ludzie bezdomni”, stanowią nowy rodzaj powieści, zdecydowanie odmiennej od innych dzieł epoki pozytywizmu. Epoka ta charakteryzowała się stosowaniem realistycznej prozy, zwartej akcji i dobrze skonstruowanej fabuły opartej o losy głównego bohatera. Autor odchodzi od tych standardów i tworzy dzieło nowoczesne, w którym:
– pomiędzy dwoma kolejnymi rozdziałami nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, a następujące po sobie rozdziały opowiadają o wybranych epizodach z życia bohatera. W literaturze nazywamy to zjawisko albumowym charakterem scen, który sprzyja rozluźnieniu kompozycji utworu na rzecz ożywienia i urozmaicenia akcji powieści;
– zawiera wiele symboliki – dobrym przykładem jest tytuł utworu, który postrzegać można na wiele sposobów np. jako bezdomność francuskich biedaków, czy bezdomność duchową głównego bohatera.